Joð og eyra

Það eru margir sem kvíða vinstri stjórn í landinu og einnig margir sem hlakka til. Steingrímur Joð mætti til stjórnarmyndunarfundar í morgun og Raxi ljósmyndari á Mogganum tók mynd af Steingrími og eitthvað fannst honum líka eyrað á mér vera heppilegt myndefni á sömu mynd.

Eins og sagt í gær

"Owners of capital will stimulate working class to buy more and more of expensive goods, houses and technology, pushing them to take more and more expensive credits, until their debt becomes unbearable. The unpaid debt will lead to bankruptcy of banks, which will have to be nationalized, and State will have to take the road which will eventually lead to communism."

-Karl Marx, 1867

Myndir af mótmælum

Brandaraflokkurinn

Ég er alinn upp í Framsóknarbæli úti á landi þar sem Kaupfélagið réði (og ræður enn) öllu. Þar ráða gamlar hugsjónir enn ferðinni. Samfélagsleg ábyrgð um að allir hafi vinnu við að framleiða eitthvað verðmætt virðist enn vera aðal málið. Þessar hugsjónir þóttu orðnar gamaldags í þjóðfélaginu og úr sér gengnar og jafnvel gert grín að þeim í höfuðborginni og víðar. Meira að segja þingmaður lét út úr sér einhvern tímann í gróðærinu að gömlu framleiðslugreinarnar væru bara algert aukaatriði. Spákaupmennska með loft og ímyndaðar tölur voru framtíðin. Þrátt fyrir þessar hugsjónir hefur mér aldrei tekist að kjósa Framsóknarflokkinn og er ekki viss um að ég eigi það eftir, nema þá kannski í einhverju gríni.

Á laugardaginn fékk ég það skemmtilega verkefni að vera sendur á flokksþing gamla farsakennda bændaflokksins sem hefur verið upptekinn við eigið niðurrif og skandala að undanförnu en er nú sannfærður um bjarta framtíð. Þarna voru mörg gamalkunn Kaupfélags-andlit saman komin í salnum með vonarneista í augum um að finna nýjan og ferskan foringja. Nýtt upphaf var í augsýn. Nú átti sko að láta þjóðina vita að flokkurinn er risinn úr öskustónni og hann ætlar að verða stór og sterkur á ný og traustsins verður. Maður bókstaflega kafaði í gegnum andrúmsloft eftirvæntingar og bjartsýni og eftir samtöl við nokkra gamla kunningja utan af landi í salnum þá mat ég það svo að hin nýja og óspillta vonarstjarna og fyrrverandi RÚV fréttamaður, Simmi Gunnlaugs myndi hreppa stólinn.

Formannskandídatinn hélt sína framboðsræðu og sagði að nú myndi fólk streyma í flokkinn og að Frammarar hefðu alltaf trúað því að aðal málið væri að framleiða eitthvað raunverulegt og viðskipti með ímyndað loft væru ekki það sem Framsókn hefði trúað á. Það var nú engin slík stemmning í gangi í flokknum í stjórnartíð einkavæðingar og græðgi með íhaldinu, eða hvað? Ég varð að halda fyrir munninn til að hósta ekki og ræskja mig meðan ég skimaði um salinn. Einkavæðingar-Valla á Lómatjörn horfði í gaupnir sér en hvergi voru sjáanlegir Finnur gráðugi og moldríkir félagar hans. Óli í Samskip var líka upptekinn við annað og merkilegra.

Svo steig gamli brandarakallinn Guðni upp í ræðustól til að taka við heiðursblómum og hefja upp RRRaust sína í síðasta sinn við flokksmenn. Á því augnabliki varð mér ljóst hvað það er gríðarlegur sjónarsviptir af Guðna af hinum opinbera vetttvangi. Ég sakna hans. Valla á Lómatjörn rétti Guðna fallegan vönd með afskornum blómum og kyssti hann kurteisislega á kinnina. Svo sagði Guðni í miðri ræðu: "Framsóknarflokkurinn þarf að rísa og blómstra eins og þessi blóm" Blómin eru sennilega orðin ansi visin og slöpp í stofunni heima á Selfossi nú 2 dögum síðar.

Valla afhenti næst bjartsýnisverðlaun flokksins. Ég taldi fyrir víst að flokkurinn fengi þau bara sjálfur fyrir alla bjartsýnina um að verða nú aftur tekinn alvarlega og í fullorðinna tölu eftir eigin niðurlægingu undanfarið. Farsinn blossaði svo aftur upp fyrir alvöru þegar nýr formaður var "réttilega kosinn" Í fagnaðarlátunum kom fyrrverandi sláturhússtjóri austan af Héraði með tárin í augunum og faðmaði Sigmund eins og hann væri gamall vinur hans. Enn einn formaðurinn var kosinn og annar varð kóngur um stund. 10 mínútur sem formaður er sennilega heimsmet. Sex formenn á 2 og hálfu ári er líka pottþétt Íslandsmet. Í mínum huga er Framsókn ennþá brandaraflokkur Íslands sem heldur uppi stuðinu. Hvar væri grínið og glensið án þeirra?

Eiríkur þegir loksins

Margur hefur lent í orðaskaki við Eirík Stefánsson í gegnum tíðina og þeir sem hann þekkja vita að kappinn þegir sjaldnast. Hann var með táknrænan gjörning á mótmælafundinum á Austurvelli í dag og líklega hefði einhverjum fundist að hann hefði átt að fá sér þetta á munninn fyrir mörgum árum.

Ómar bloggar og bloggar

Vinur minn hann Ómar Ragnarsson bloggar svo mikið að það er engu líkara að hann sé kominn í fulla vinnu við það. Í ársbyrjun kaus hann 6 bestu setningar ársins 2008, hann lét fylgja með í skrifunum hvaða fréttamynd honum fannst best á árinu. Ómar á sennilega lengstan starfsferil íslenskra sjónvarpsmanna, ég tek mark á því Þetta skrifaði Ómarinn:

3. "Gas! Gas!
Lögreglumaður í gasárás á mótmælendur við Rauðavatn.
Verður varla styttra og fyrir bragðið miklu sterkara, ekki hvað síst við að sjá og heyra þetta í ógleymanlegri nærmynd Guðmundar Bergkvists, kvikmyndatökumanns hjá Sjónvarpinu, sem tók áhættuna á því að verða sjálfur fyrir gasárásinni. Fréttamynd ársins.

Hryðjuverkalög

Það er komið á daginn að það eru raunverulega til hryðjuverkamenn á Íslandi. Ruslaralýður sem brýtur og bramlar allt sem á vegi þess verður. Hvað hafa tæknimenn Stöðvar 2 gert þessu skítapakki sem segist vera að mótmæla óréttlæti en veit ekki alveg hvað það á að segja þegar það er spurt hverju það mótmælir og blásaklaust fólk fær bara einn gúmoren.

Aðal hryðjuverkamennirnir eru auðvitað þessir títtnefndu útrásarvíkingar sem störfuðu í skjóli yfirvalda og lögðu allt í rúst. Þeir hafa stungið undan miklu fé og falið það hér og þar um heiminn í bankaleyndu skjóli. Svona terroristar eiga ekkert minna skilið en að sett verði á þá hryðjuverkalög og það strax, og peningarnir notaðir til að borga skuldir þjóðarinnar sem við smælingjarnir höfum verið gerðir ábyrgir fyrir. En það er ekki til stjórnmálamaður með bein í nefinu á Íslandi sem þorir að vaða í þessa kappa og gera eitthvað í hlutunum, víkingarnir virðast enn vera of valdamiklir.

Kirkjan ögrum skorin

Nú er íslenska þjóðkirkjan lent í kreppunni, henni er gert að skera niður um heilar 400 milljónir. Það hefur verið ráðist á það allra heilagasta. Fyrir er kirkjunni algerlega skammtað úr lófa frá ríkinu. Hvernig eiga kirkjunnar menn að fara að því að vinna? Eiga þeir virkilega að fara að lækka launin hjá starfsfólki sínu, loka nývíðgðum kirkjum, jafnvel reka fólk, og auka svo álagið á starfsfólk gríðarlega? Þetta er ekki hægt, álagið á starfsfólk kirkjunnar er allt of mikið fyrir, of mikill aftansöngur eyðileggur raddbönd og að sami prestur jarðsyngi tvisvar á dag er hrein þrælkun. Það endar kannski með því að næst vilji ríkisstjórnin skilja ríki frá kirkju? Kirkjan er þarfasta og göfugasta stofnun landsins og það væri nær að skera bara meira niður hjá bruðl stofnunum eins og RÚV eða Háskólanum. Já eða spítalarnir, það má nú skera vel niður af þeim óþarfa. Ég meina komm onn, það var verið að vígja 2 nýjar kirkjur í desember. Á bara að láta þær standa tómar eða hvað? Þessi forsætisráðherra er bara fífl og dóni, hann ætti frekar að skera niður sín laun.

Heitt súkkulaði á Bessastöðum

Það er ekki í kot vísað hjá frú Dórríði á Bessastöðum. Þegar ég kom í konungshöllina, nei ég meina forsetabústaðinn í sveitinni fyrir stuttu þá bauð fyrsta frúin upp á dýrindis heitt súkkulaði, borið fram í ríkisstjórabollum Sveins Björnssonar frá árinu 1941. Aldrei hef ég fengið veitingar áður á Bessastöðum þrátt fyrir að hafa oft komið þar heim á bæ en súkkulaðið var alveg fyrsta flokks. Það var ekki stressinu fyrir að fara á heimilisfólkinu en þau buðu líka nokkrum reiðum grímuklæddum krökkum alla leið inn í stofu á fund þar sem einnig var boðið upp á ríkisstjóraheitt súkkulaði.

Jólakort frá bönkunum